One man and whole country

एक मानिस र सिङ्गो देश

-By Bhupendra Acharya

एउटा मानिस कुनै सहरको बाटोको पेटीमा 

अर्थात् सहरीया घरको आगनमा बोलीरहेछ

अनायासै बर्बराइरहेछ

ऊ भनिरहेछ, ऊ गाइरहेछ

जसको न अर्थ छ न त 

कुनै सार।

ऊ भन्छ,

पानी प-यो मलाई उडाउने

हुरी लाग्यो मलाई लुछुप्प भिजाउने

बाढी आएछ हिमाल पहाड खसाई

पहिरो आएछ, ठूलो भेल ल्याई

ऊ भनिरहेछ - केवल भनिरहेछ

निरन्तर निरन्तर.....

ठेक न टुप्पाका कुरा।

त्यस्तै कुरा गर्दै छ यहाँ - नेपाल

त्यस्तै काम गर्दै छन् यहाँ - नेपाली

एउटा मानिसले भनेझैँ

अधोगतिको दिशामा

अनि 

हत्याहिंसा तिर गतिपूर्वक

आफ्नो वेग बढाईरहेछ 

नेपाल

केवल बढाईरहेछ।

यहाँ आधारभूत आवश्यकता जोखिममा छन्

काठमाडौँ तिर विलासी जीवन फालाफाल छ रे

त्यस्तै मुग्लिन र धादिङमा अनि जुम्ला तिर

मान्छेको फालाफाल छ रे

बसको माध्यमले

सडकको भीरमा।

सरकार संवेदना प्रकट गर्नै व्यस्त छ रे

अनि जनता रुनै व्यस्त छन रे

सबै बेफुर्सदिला छन्

कसैले सोचेका छैनन्

त्यो बाटोलाई

त्यो नरसंहारकारी भीरलाई

कसरी बसमैत्री बनाउने ?

भनेर।

त्यही एउटा मानिस जस्तै 

निरर्थक बरबराईरहेछ 

राजनीति अनि सरकार

धनपन्थी नेताहरु राजनीतिलाई कमाई खाने भाँडो बनाईरहेछन्

जनता तिनैलाई बारम्बार देश सुम्पीरहेछन्

तीनीहरु देशको सीमा खुम्चाईरहेछन्

दक्षिण र उत्तरको जालोमा अल्झीरहेछन्

या अल्झाईएको नाटक गरीरहेछन्

डलरमा राष्ट्रियताको बेचबिखन गरिरहेछन्

देश रूआईरहेछन्

जनता मारीरहेछन्

भ्रष्टचारीले संरक्षण पाईरहेछन्

धनी नै धनी बन्दैछन्

गरिब - अझ गरिब बन्दैछन्

वाह ! नेपाल, वाह ! नेपाली राजनीति

अनि नेपाली

सधैँ यसरी नै चल्ने हो त ?